Przeciwstawienie się wyzwaniom: Samorzecznictwo ukraińskiej młodzieży w wieku szkolnym w Poznaniu

Abstrakt

Bazując na wstępnych wynikach pochodzących z wywiadów etnograficznych, dyskusji grupowych oraz obserwacji uczestniczącej w tym artykule analizuję, w jaki sposób ukraińskie dzieci i młodzież, uczęszczające do szkół w Poznaniu, rozwijają swoje umiejętności samorzecznictwa (self-advocacy) poprzez praktyki językowe, w szczególności opowiadanie historii oraz kreatywne projekty w mediach społecznościowych. Samorzecznictwo wywodzi się z praw dziecka, jest definiowane jako zdolność do aktywnego wyrażania swoich potrzeb, opinii oraz praw. W ramach tej koncepcji dzieci są postrzegane jako aktywni agenci procesów społecznych, co jest niezbędne do ich rozwoju, szczególnie w kontekście przeciwdziałania przemocy rówieśniczej, obejmującej m.in. mowę nienawiści i bullying. Kluczowe pytania badawcze obejmują: W jaki sposób dzieci z doświadczeniem migracyjnym konstruują swoją tożsamość i prezentują siebie w nowym kontekście społecznym? W jaki sposób ten proces wpływa na dynamikę relacji między dziećmi a dorosłymi w szkołach? Analizę pozyskanych danych prowadzę w teoretycznym kontekście tożsamości społecznej. Wyniki badania ukazują kluczowe spostrzeżenia dotyczące wyzwań, z jakimi borykają się dzieci z doświadczeniem migracyjnym, starające się integrować w społeczności szkolnej i informują o strategiach edukacyjnych mających na celu wspieranie inkluzyjnego środowiska w placówkach edukacyjnych. Wzmocnienie umiejętności samorzecznictwa dzieci, zwłaszcza tych z doświadczeniem migracji, zwiększa ich poczucie własnej wartości, promuje rozwiązywanie konfliktów oraz służy narzędziem do łagodzenia agresji w szkołach.